Na trasie zobaczyć można czynny kamieniołom w Płazie i jego otoczenie: wielopoziomowe wyrobisko południowe, krajobraz górniczy w otoczeniu kamieniołomu, zwał odpadów, urządzenia do palenia wapna: piece szybowe i piec kręgowy Hoffmanna, przejawy oddziaływania górnictwa na stosunki wodne, uskok Źrebce - Libiąż; mały kamieniołom wapienia z eksplotacją w lochach (uznawanych za jaskinie);
Dojazd do przystanku Płaza Wapiennik II, a następnie przejście szosą ok. 350 m pod górę, na wysokość ujęcia wody RPWiK (1 - patrz
nr na szczegółowej mapie trasy). Ścieżką obok ujęcia przechodzimy na skraj kamieniołomu. Należy tu zachować szczególną ostrożność ze względu na przepaść o głębokości kilkunastu metrów. Roztacza się stąd najszersza panorama wyrobiska. Znajdujemy się w miejscu, gdzie kamieniołom osiąga największą głębokość. Powróciwszy na szosę kierujemy się teraz na drogę gruntową prowadzącą na południe. Po ok. 400 m osiągamy rozstaje (2), na których skręcamy na zachód i dalej idziemy znakowanym szlakiem (ścieżki rowerowe zielona i czarna). Po 250 m zbliżamy się do skraju (3) wyrobiska. Nie mniej, po prawej stronie ścieżki dostrzec możemy wysoką ścianę zbudowaną z wapieni gogolińskich. Po lewej stronie widoczne są natomiast charakterystyczne dla płaskowyżu płaziańskiego wąwozy lessowe.
Na dalszym odcinku (ok. 600 m) droga prowadzi przez tereny składowania nadkładu. Powierzchniową warstwę gruntu, złożoną tu z piasku i zwietrzelin wapiennych zdjęto podczas udostępniania złoża i przechowuje się na zwałach w celu wykorzystania podczas rekultywacji wyrobiska po zakończeniu wydobycia. Już poza zwałem, po lewej stronie drogi pojawia się rozpadlina, będąca początkiem doliny Starej Wody (4).
Ok. 200 m dalej dochodzimy do zabudowań przysiółka Stara Woda. Skręciwszy w drogę między domami dochodzimy do źródeł potoku Stara Woda (5). Znajdują się one na rzędnej + 305 m, tj. na poziomie zbliżonym do położenia najniższych części dna kamieniołomu. Powróciwszy na drogę, po ok. 100 m dochodzimy do hałdy (6), jednej z największych, a na pewno najwyższej na terenie gminy. Osiąga ona 40 do 60 m powyżej powierzchni terenu. Na powierzchni nieco większej niż 4 ha zgromadzono tu ok. 2,0 mln m3 od
padów produkcyjnych, głównie okruchów wapieni, margli i piasku.
Ok. 300 m dalej droga, którą idziemy od zabudowań ul. Stara Woda dochodzi do ul. Wapiennej. Nieco wcześniej przechodzimy przez mostek na potoku. Ulicą Wapienną po 500 m dochodzimy do skrzyżowania z linią kolejową (7). Widać stąd nowszą część płaziańskiego wapiennika z charakterystycznymi piecami szybowymi.
Będąc w tej części Płazy warto odwiedzić jeszcze jedno miejsce. Drogą przez las ze znakami zielonej ścieżki rowerowej dochodzimy do szosy (ul. Sobieskiego), przekraczamy ją i przeszedłszy ok. 100 m drogą gruntową skręcamy z niej w lewo, w kierunku widocznego z daleka zarośniętego łomu wapienia (8). Wydobywany tu wapień był używany jako kamień budowlany. Osobliwością tego łomu są tzw. lochy. Wykonywano tam loch, czyli niszę, krótką komorę lub nawet bardziej złożone „wyrobisko” o wysokości odpowiadającej pożądanej części masywu skalnego. Jak jednak widać, szybko o tym zapomniano i lochy, jak wszystkie podziemia, stają się teraz miejscami legendarnymi. Dla porządku trzeba dodać, że w okolicach Chrzanowa rejestrowane są różne formy krasowe, jako że w budowie geologicznej tego terenu duże znaczenie odgrywają skały węglanowe, podatne na rozpuszczanie w wodach gruntowych.
Z kamieniołomu powracamy na drogę, którą przyszliśmy. Aby oszczędzić sobie przejścia ruchliwą szosą, przez las dochodzimy do przejazdu kolejowego na ul. Sobieskiego, a stamtąd do przystanku Płaza Wapiennik (9). Z rejonu przystanku można przez płot zobaczyć budynek, w którym znajduje się szenastokomorowy piec kręgowy do wypalania wapna zbudowany przez Józefa Reigera w 1892 r. , dziś uznawany za zabytek. Drewniana osłona o konstrukcji słupowej pochodzi z roku 1949 .
)
