Kozi Bród to najdłuższa rzeka w Trzebini (prawy dopływ Białej Przemszy), której źródła biorą początek w dość głębokim wąwozie w lasach myślachowickich. Na odcinku do miejscowości Czyżówka rzeka malowniczo meandruje wśród lasów i wysokich wydm śródlądowych, tworząc wokół niezwykle bogate środowisko przyrodnicze.
Przy Pile Myślachowickiej wypełnia „Osowiec” - zbiornik retencyjny dla Elektrowni Siersza.
Wykorzystując naturalne ukształtowanie terenu i kompleks leśno-wodny, stworzono tu doskonałe miejsce do rekreacji i wypoczynku. Znajduje się tu strzeżone kąpielisko z wodnym sprzętem rekreacyjnym, kort tenisowy, boisko do siatkówki, piłki plażowej i koszykówki, kawiarnia, muszla koncertowa i otoczony zielenią plac zabaw dla dzieci. Rzeka Kozi Bród przepływa dalej przez Ciężkowice, Pieczyska, Szczakową i Długoszyn.

Huta (wolnostojący kamienny budynek) powstała ok. 1878 r., co wiązało się z odkryciem w tym rejonie dobrego pokładu rud tego metalu. Po kilku latach z uwagi na zaistnienie awarii zaniechano w niej wytapiania żelaza, jednakże wkrótce potem w miejscu tym rozpoczęto przetwarzanie galmanu w piecach muflowych, których ślady zachowały się w piwnicach.
Z początkiem XX wieku obiekt został wykupiony przez mieszkańców Płok i zaadaptowany na mieszkania. Z kolei na przełomie lat 70. i 80. ubiegłego stulecia budynek został opuszczony przez jego mieszkańców i zaczął popadać w ruinę.
W 2007 r. gmina Trzebinia podjęła działania zmierzające do ratowania zabytkowej huty żelaza w Płokach.

Obszar o powierzchni 14,36 ha został objęty ochroną prawną ze względu na piękne, liczące 130 lat okazy starych buków, porastających wzniesienie leżące pomiędzy Wodną a Sierszą, a także liczące po kilkadziesiąt lat sosny, brzozy i dęby. Użytki ekologiczne powołuje się właśnie dla ochrony takich niewielkich ekosystemów, zwłaszcza tam, gdzie przyroda ulega przekształceniu na skutek gospodarki ludzkiej. W podłożu lasu bukowego zawsze zalega gruba warstwa ściółki, ponieważ opadłe liście dopiero po czterech latach ulegają rozpadowi i zamieniają się w próchnicę. Przez ich warstwę przebijają tylko najsilniejsze rośliny, zwłaszcza te, które kwitną wczesną wiosną (zanim na bukach pojawią się liście). W czasie spaceru w tym uroczym miejscu można wypatrzyć konwalię majową, wawrzynka wilcze łyko oraz całe kobierce przylaszczek. Rzadziej trafiają się rośliny chronione, takie jak lilia złotogłów oraz storczyki z gatunku wyblin jednolistny i buławnik wielkokwiatowy.

Bolęcin – „Wioska pod Skałą” i Dulowa – „Zaginiona Wioska” to dwie miejscowości, które zapraszają turystów o konkretnych zainteresowaniach. Pierwsza oferuje atrakcje dla miłośników geologii i gier terenowych, druga natomiast proponuje możliwość poznania dawnych zawodów, zwyczajów i smaków. Obecnie na terenie Małopolski funkcjonuje 6 miejscowości tematycznych, których oferta dostępna jest na stronie www.miejscazcharakterem.pl.

Historia Dworu Zieleniewskich, sięga okresu Średniowiecza. Pierwsza wzmianka o dworze i jego właścicielach, rodzinie Karwacjanów, pochodzi z XV w.
Obecny kształt został nadany w XVIII w. Jest to budynek z charakterystycznym łamanym dachem polskim, z czterokolumnowym portykiem od frontu. Wcześniej natomiast miał on charakter wieży mieszkalnej, pełniącej funkcję strażniczą na drodze z Olkusza do portu wiślanego w Okleśniej, którędy transportowano rudy ołowiu i srebra. Nazwa obiektu pochodzi od nazwiska rodziny Zieleniewskich, ostatnich właścicieli zarówno dworu, jak i miasta Trzebini. W 1996 r. dwór został odrestaurowany i przeznaczony na cele działalności kulturalnej. Organizowane tu są liczne koncerty, recitale, wystawy, warsztaty plastyczne oraz spotkania z ciekawymi ludźmi, goszcząc do tej pory różne znamienitości. Znajduje się sala pamięci Muzeum Ziemi Trzebińskiej.
Dwór Zieleniewskich oferuje także pokoje gościnne o wysokim standardzie, a w stylowych piwnicach znajduje się restauracja i kawiarnia.

Pierwotnie znajdowało się tu wzgórze o wysokości ok. 34 6m n.p.m., zbudowane z wapieni jurajskich (pozostałości raf gąbkowych widać w charakterystycznej, ziarnistej strukturze skał). Po zaprzestaniu eksploatacji wapienia (w latach 60. XX w.) w kamieniołomie w wyniku zatopienia powstał akwen nazwany Balatonem, który stał się ulubionym miejscem wypoczynku mieszkańców.
Akwen I klasy czystości o powierzchni ok. 3 ha osiąga głębokość średnio 9,5 m., a zasilany jest wodą z podziemnych źródeł. W sezonie letnim funkcjonuje jako miejsce do kąpieli, w części wykorzystywany jest
przez Polski Związek Wędkarski – Koło w Trzebini.
W wyniku naturalnych procesów na części dawnego wyrobiska i otaczającej je koronie stromych skałek wyrósł las z dominacją brzozy, a do niewielkich mokradeł sprowadziły się płazy i rośliny lubiące wilgoć. Rośnie tu także kilka gatunków roślin chronionych, w tym gółka długoostrogowa, kruszczyk błotny, kukułka szerokolistna, turzyca Dawalla, skrzyp pstry i kosatka kielichowa.